Mój nowy kolor

Biegnę. Zaraz padnę "na ryj, na twarz"*. Tak mi zostało z dzieciństwa. Nie daję rady z emocjami, to szpula. Z otwartej torby wypadają rzeczy. Zostawiam dobre życzenia dla znalazcy…
Nie wyszło. Wiedziałam. Przeczuwałam? Grałam na zwłokę. Nie. Nie z tchórzostwa. Raczej z niepewności. Ciągłej niepewności. Choć mogłam zapytać wprost.
Przez chwilę jestem tylko w swojej głowie. Flash. Mam sześć lat. Bose stopy suną ścieżką, gorący piasek parzy. Wiatr bawi się moimi za długimi włosami. Jeszcze chwila i wskoczę do wody. Hop. Cisza. Woda ma tę moc.
Umówiłam się z A, że mnie wesprze. A wspiera mój nowy kolor. Dzięki A daję radę. Pomaga położyć na dyrektorskim stole wypowiedzenie. Jestem wolna. Kamień spadający z serca był słyszalny w kosmosie. Uff.

Nadal czuję się bezbronna, ale muszę to zaakceptować. Wiem, że potrzebuję czasu.
Przynoszę kilka szampanów, żeby się pożegnać. Winne grona, które zamieniono w lekki trunek... Coś we mnie pęka przed trzecim aktem. Zaczynam połykać łzy. Beksa myślę. Beznadziejna jestem. Nie mogę raz, jeden jedyny pokazać, że mam jaja, które mam? Do garderoby wchodzi Becia, wpadamy sobie w objęcia i rozsypujemy się obie. Myślę o tych cudownych chwilach, które przeżyłam. Przeżywam stratę cudownych przyjaźni i nieprzyjaźni. Mam nadzieję przeżyć cudowną utratę wiedzy, której wolałabym nie mieć. Rozmawiamy. Wiem, że wszyscy mnie chcą, ale nie ma tu dla mnie miejsca. Mam potrzebę samotności. Dogrywam swoje i wybiegam z Teatru przed ukłonami.
Nagle słyszę słowa, które wypowiadam pod nosem. Rozpoznaję autora i czuję, że to będzie właściwe zakończenie.

„I poszedł z grabkami i kosą 
i w dupę jebany i boso„**
Ściemnienie. Kurtyna. Koniec aktu trzeciego.


* Dorota Masłowska, "Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku"
**Leopold Tyrmand 



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Janosik - Marek Perepeczko

Obraz
WESELE  w Teatrze Powszechnym, Marek gra Wernyhorę. W ciasnym korytarzu  przed wejściem na scenę stoi pani Irenka, garderobiana i próbuje narzucić na Marka ogromny płaszcz. Marek jest wysoki, ma 190 cm wzrostu. Przechodząc słyszę jej śmiech i komentarz NASZ PAN JANOSIK TAKI DORODNY CHŁOPAK . Kątem oka widzę jak ta mała, niepozorna kobieta bierze krzesło, przystawia do stolika, wchodzi na stolik, a ze stolika na szafkę. Obecni na chwilę zamierają. Z samej góry Irenka zrzuca płaszcz na Marka, koledzy  biją brawo śmieją się i komentują szybko wbiegając na scenę, jesteśmy w trakcie przedstawienia. Tak wyglądała każda jego przebióka w tym spektaklu. Ten obraz zostanie ze mną na zawsze. Każdego roku czekałam na letni czas, wtedy Janosik był powtarzany w telewizji, lubiłam ten serial. Wszystko mi  się podobało, najbardziej miłość Harnasia do Maryny, rozbójnicy i murgrabia. Nie muszę się długo zastanawiać, mogę to powiedzieć wprost, JANOSIK był moją wielką fascynacją, wzorem męskości,
Czytaj więcej

Sałatka Kaliny Jędrusik

Obraz
Magda lubi opowiadać. Dziś Kalina Jędrusik potęga sztuki kulinarnej i miłość. Magda przyjaźniła się z Kaliną przez lata, ja przyjaźnię się z Magdą. Słucham jak zaczarowana. Dla mnie Jędrusik to sex bomba tamtych czasów, aktorka   Wajdy i Kabaretu Starszych Panów, żona   Stanisława Dygata, o hipnotycznym głosie. Widziałam ją na scenie i na spacerze, niedaleko jej żoliborskiego domu. Tyle. Kalina, mówi Magda, miała ogromną lodówkę, zawsze robiła wielkie zakupy, a potem gotowała różne rzeczy i karmiła ludzi. Uwielbiała karmić. Nie ważne czy to była zapoznana ekspedientka ze spożywczego, reżyser, aktor czy prawnik. Nie stawiała granic, nie dzieliła. Zapraszała wszystkich na równych prawach. Lata siedemdziesiąte to były ciężkie czasy. Wszystko trzeba było zdobyć, upolować. Znała upodobania swoich przyjaciół, choć nie lubiła mięsa,   nie było to   przeszkodą by częstować kogoś kotletem. Potrafiła ugotować obiad i go nie zjeść, bo akurat była na diecie. Nakarmienie innych to była spra
Czytaj więcej

Gena nie wydłubiesz

Obraz
Siedzimy z B wbijając wzrok w jezioro. B zaczyna od niechcenia. Wiesz, że kiedyś miałam męża? On się zakochał i zrozumiał, że to prawdziwa miłość. Idź, mówię do niego. Nie marnuj życia. Zostaw mi mieszkanie.  Poszedł. Mieszkanie zostawił. Po dwóch latach prawdziwa miłość się skończyła.  W tym czasie rozwiodłam się i przebolałam stratę. Tamtego lata, tu nad tym jeziorem    spotkałam W. W był miły i okazał się moją ostatnią deską ratunku. Rozpaczliwie  pragnęłam mieć dziecko. Właściwie to mógł być każdy facet zdolny do prokreacji.  Prokreacji hmm, nie cierpię tego słowa. Pomyślałam. A ona go używa tak o.  Po chwili B kontynuuje.  Czułam, że podobam się W. Postanowiłam więc, że go uwiodę. Spotykaliśmy się  gdzieś na mieście... Któregoś razu postanowiłam zaprosić go do mieszkania.  [Tego, które zostawił mi mąż] W. podałam lody, które posypałam niebieskim proszkiem.  Wcześniej kupiłam opakowanie Viagry. Wszystkie tabletki dokładnie rozbiłam młotkiem.  Lody z niebieską posypką smakowa
Czytaj więcej